UKOCHANA

UKOCHANA

Tajemnice, gęsta atmosfera i mistrzowski retroklimat

Homer nie widzi świata poza Dianą i zrobi dla ukochanej żony wszystko. Dlatego wiezie ją do eksperymentalnego ośrodka rehabilitacyjnego, położonego na odludziu i niebezpiecznie przypominającego Overlook Hotel ze „Lśnienia”. Diana niedawno wybudziła się ze śpiączki po wypadku i niewiele pamięta. Nie potrafi sobie też przypomnieć, by wyraziła zgodę na kurację, ale mąż zapewnia ją, że właśnie tak było. Po co miałby kłamać? Na miejscu okazuje się, że metody leczenia trochę za bardzo przypominają tortury z „Mechanicznej pomarańczy”, wnętrze ośrodka przywodzi na myśl senny koszmar, a Diana zaczyna wierzyć, że nikomu nie powinna ufać, zwłaszcza swojemu mężowi. I sobie. 

Dreszczowiec z elementami horroru „Honey Bunch” to stylistyczne wysmakowane dzieło, które premierę miało na tegorocznym Berlinale i z miejsca urzekło krytyków swoją atmosferą, świetnie napisanymi i zagranymi bohaterami, oraz mistrzowsko oddanym retroklimatem. W każdym kadrze wisi tu fascynacja kinem grozy lat 70., a nawiązania do klasyków z tamtego okresu są tak błyskotliwe, że odnajdywanie ich daje podwójną satysfakcję. „Honey Bunch” bywa przerażające w klasyczny sposób, ale wywołuje też niepokój w stylu mniej oczywistym, atakuje widza ohydą znienacka, budzi emocje.

To także triumf wyobraźni Madeleine Sims-Fewer i Dusty’ego Mancinelli, małżeństwa w realu, podobnie jak wcielający się w Dianę i Homera, Grace Glowicki oraz Ben Petrie. Tę ostatnią parę można u nas oglądać w tym roku także we wspaniałym „Dead Lover”, filmie przez Glowicki również wyreżyserowanym. „Honey Bunch” od premiery w Berlinie zalicza triumfalny pochód przez światowe festiwale, niedawno pokazano tę kanadyjską perełkę w Toronto, w październiku zobaczą ją także widzowie Sitges. A my zazdrościmy wszystkim, który zaliczą seans „Honey Bunch” po raz pierwszy.