MIEJSCE

MIEJSCE

Koszmarna nocna zmiana na budowie

Vincent ma prawie 40 lat, jest pracowity i uczciwy. Na nocną zmianę, w pocie czoła, pracuje na placu budowy betonowej galerii handlowej. Marzy o lepszym życiu dla siebie, swojej partnerki i syna, ale nie bardzo ma pole do manewru. Z przyjaciółmi budowlańcami prowadzi proste życie – pełne znoju, niewyspania i rozmów o lepszej, nieosiągalnej dla nich egzystencji. Kiedy jeden z kolegów z pracy znika w tajemniczych okolicznościach po zalaniu placu budowy, Vincent staje przed trudnym wyborem. Awans pozwoli mu spełnić marzenia, ale poróżni go z kumplami z pracy. Czy jego kręgosłup moralny rzeczywiście jest betonowy? I co tak naprawdę stało się z zaginionym robotnikiem?

„Miejsce” to gęste, surowe sci-fi, którego akcja toczy się głównie w betonowo-metalowych wnętrzach – słabo oświetlonych i z pewnością niezgodnych z zasadami BHP. Vincent, wyczerpany i niedospany, po zakończeniu zmiany usiłuje jeszcze żyć za dnia i spełniać się w roli ojca oraz partnera, lecz z każdą minutą staje się to coraz trudniejsze. Napięcie rośnie i sięga niemal nieznośnego pułapu. Mężczyzna znajduje się w życiowym potrzasku, który jest udziałem wielu zwykłych śmiertelników – tych, którzy żyją od wypłaty do wypłaty, a nocami śnią o czymś lepszym dla siebie i bliskich. Już z tego wynika ciężar grozy panującej w „Miejscu” – a to dopiero początek.

„Miejsce” jest przede wszystkim mocnym kinem gatunkowym, w którym wszystko wiedzie do intensywnego finału. To film dokuczliwy, wywołujący cierpkie poczucie niesprawiedliwości świata, a przy tym robiący wrażenie konsekwentnym wykorzystaniem narzędzi narracyjnych filmów grozy. Dzieło, po którym ma się ochotę – jak Vincent w jednej ze scen – chwycić za młot pneumatyczny i przebić się na drugą stronę do prawdy.