CISZA

CISZA

Wysmakowany wizualnie miniserial o wampirzycach

Wampirzyce też nie mają łatwego życia. Reprezentują mniejszość? Reprezentują. Bywają nierozumiane? Owszem. Muszą się borykać z uprzedzeniami? Od zarania dziejów. Bohaterki „Ciszy”, krwiopijczynie w kryzach i w kryzysie poznajemy w głębokim średniowieczu, kiedy po Europie hula czarna śmierć. Krew ludzi nie nadaje się do picia, w dodatku jedna z sióstr przeżywa rozterki miłosne, a cała ta siostrzana banda usiłuje jeszcze rozwikłać trapiące ludzkość problemy. Przynajmniej teoretycznie, w czasie rozmów. Mijają wieki, a dylematy pozostają te same. Ludzie nadal nie potrafią być szczęśliwi, choć gonią za szczęściem, a na świat spadają kolejne plagi. 

„Cisza” to wysmakowany wizualnie miniserial, który zachwyca pięknem realizacji, ujęciami, scenografią i charakteryzacją, ale jeszcze większe wrażenie robi wnikliwą satyrą. Opowieść o zblazowanych wampirzycach jest wściekle zabawna, a wyobcowanie bohaterek świetnie oddaje dezorientację mieszkańców tej planety, która pogłębia się każdego dnia. Jest tu scenka musicalowa, która miksuje gotyckie disco z lat 80. z horrorem, jest kanibalizm, są makabra i czarny humor. Wszystko to w niepowtarzalnym stylu Eduardo Casanovy, którego „Pietę” i “Pieles” z dumą prezentowaliśmy na poprzednich edycjach festiwalu. Casanova robi kino wulgarnie piękne i szokująco smaczne. A przy tym estetycznie na jakimś innym, kosmicznym poziomie. I „Cisza” to kolejny dowód na to, że należy bacznie go obserwować. Serial premierowo można było oglądać w tym roku na 78. Festiwalu Filmowym w Locarno. W rolach głównych m.in. znana z serii „Rec” Leticia Dolera, Ana Polvorosa (z Casanovą pracowała już przy jego wcześniejszych, również doskonałych „Ciałach”), a także María León, którą oglądać można było m.in. w „Zamknij oczy”.