BOORMAN I DIABEŁ

BOORMAN I DIABEŁ

Fascynująca historia powstania filmu „Egzorcysta II: Heretyk”

Kiedy John Boorman, reżyser legendarnego „Uwolnienia”, zgodził się zrealizować sequel jednego z najbardziej kasowych filmów wszech czasów, nie przypuszczał, że nowy projekt nie tylko niemal go zabije, ale też prawie zniszczy jego karierę. Jako reżyser „Egzorcysty II” miał przynieść wytwórni Warner Bros kolejne miliony dolarów, przerazić widzów jeszcze bardziej niż oryginał, stać się autorem ich koszmarów i zapisać się na stałe w historii kina.

Ostatecznie jednak zamiast przerażenia wzbudził w widzach wściekłość i owszem, stał się koszmarem, ale dla producentów. W historii kinematografii zapisał się jako twórca jednej z największych klap w dziejach kina – filmu tak złego, że widzowie domagali się zwrotu pieniędzy za bilety, a właściciele kin naciskali na zmianę prawa. Czy słusznie?

O tym opowiada znakomity dokument „Boorman i diabeł” – historia powstawania filmu „Egzorcysta II: Heretyk”. Czy rzeczywiście był to film tak zły, jak głosi legenda? A może po prostu nie spełnił oczekiwań widzów, którzy chcieli przeżywać pierwotny strach, a nie intelektualne uniesienia? Czy „Egzorcysta II” to pretensjonalny gniot pozbawiony treści, napompowany ego twórcy?

Na te pytania próbują odpowiedzieć przed kamerą m.in. Linda Blair, John Boorman, Louise Fletcher (której pamięci film jest zadedykowany), a także czołowi współcześni twórcy kina grozy. „Boorman i diabeł” to fascynująca opowieść o udręce i ekstazie procesu twórczego, artystycznej wizji wyprzedzającej swoje czasy i o jej niezrozumieniu. To także film o pokorze, której ogromną dawkę Boorman – dziś ponad 90-letni – musiał przyjąć po premierze „Egzorcysty II”.

Czy żałuje realizacji tego filmu? Co sądzi o aktorstwie Richarda Burtona? I dlaczego podczas pracy nad „Egzorcystą II” niemal umarł? „Boorman i diabeł” ogląda się jak wciągający horror – na bezdechu, z fascynacją i wzruszeniem.