Lśnienie

Lśnienie

Jack Torrance obejmuje na czas zimowy stanowisko dozorcy potężnego hotelu Panorama, znajdującego się w górach w Kolorado. Wraz z żoną i kilkuletnim synem zostają jedynymi lokatorami tego wspaniałego przybytku, lecz wkrótce odkrywają, że hotel z tradycjami ma też swoje tajemnice. Szaleństwo zamknięcia, upiory Panoramy oraz odcinające ją od reszty świata zaspy śniegu tworzą pułapkę bez wyjścia, a Jack, który miał dbać o bezpieczeństwo rodziny, przeistacza się w opętanego maniaka.

„Lśnienie” w reżyserii Stanleya Kubricka, oparte na bestsellerowej książce Stephena Kinga, to jeden z najsłynniejszych filmów grozy w historii kina, a jednocześnie dzieło tak bardzo niepowtarzalne, że niemal każda próba nawiązania z nim dialogu kończyła się niepowodzeniem. Być może dlatego, że terror u Kubricka jest nieludzki, pozbawiony logiki, oderwany od jakichkolwiek zasad. A być może dlatego, że horror ma tu twarz Jacka Nicholsona, którego szaleńczy taniec z siekierą w dalszej części filmu oraz wykrzywione uśmiechem lico już na zawsze pozostanie synonimem filmowego terroru.

Celem Kubricka było nakręcenie horroru totalnego. I dowód na to mamy już w samej czołówce, kiedy oglądamy obrazy majestatycznej natury, ilustrowane budzącą natychmiastowy lęk muzyką inspirowaną średniowieczną pieśnią „Dies irae”. Zło jest wszędzie, wydaje się mówić reżyser „Mechanicznej pomarańczy”. Zło jest wieczne. Podczas, gdy Stephen King szukał i tłumaczył zagrożenie w alkoholizmie głównego bohatera, którego nałóg staje się furtką dla zła, u Kubricka tej furtki brak – zło i tak opęta Jacka Torrance’a, nie ma możliwości, żeby do tego nie doszło. Tym samym niesamowita czołówka stanowi swoisty zew. Coś wzywa Jacka do Panoramy, a on słyszy to zaproszenie. I je przyjmuje. [Krzysztof Walecki dla Kultowych Klasyków]